۲۱ آبان هم که می آید آدم یاد نیما میافتد که یک تنه با سنت بزرگ شعری در افتاد و همین است که حالا ارزش کار او را چند چندان می کند.او تنها بود مثل همه ما که تنهاییم و غیر از این کاری هم از دست مان بر نمی آیدغیر از این که توی تنهایی خودمان بنشینیم و به کلماتی دل ببندیم که یک روز آخر بازی را اعلان خواهند کرد.
این هم نوشتاری برای نیما:
از انقلابی گری تا انقلاب ادبی
این هم یک سال پیش در چنین روزی:
به خانه نمی آیم
تو میز را نچیده یی
برایم حتا نریخته یی
یک فنجان چای و
اتفاقا
وقتی رفتی اتاق خواب
بیدارم هنوز
پتو را بکش
می کشی تا چانه ات
بخواب
می خوابی
خوابیده یی هنوز
گنجشک ها جیک جیک می کنند
...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر