پاییز

این روز ها یک کمی اندوه یک کمی امید و اضطراب بعلاوه مقدار زیادی رنج و انتظار و نکبت آمده سراغم.به اینها می شود بد بختی های دیگر را هم اضافه کرد و البت پاییز را که همه چیزی را می خشکاند حتا ریشه های عمیق دوستی و رفاقت را.بی خبری درد بی درمانی ست این که پسر مثلا بن لادن را اینجا کرفته باشند یا جای دیگر خیلی هم فرق نمی کند.در ضمن این جمله هم خیلی قشنگ و هم خیلی دردناک است:نگاه کن چه کسی را جا می گذاری...